We lopen het schooltje binnen en worden verwelkomd door Pumla, de 42-jarige onderwijzeres. In de eerste ruimte zitten een 8-tal kinderen te werken. Wat het eerste opvalt: de stralende snoetjes! Het schooltje is gelegen in een van de townships in Kaapstad. Bij onze rondreis in en om Kaapstad zullen we er velen zien. Op een gegeven moment rijden we zelfs langs 30 kilometer (!!!) aaneengesloten townships.
In de townships woont de arme zwarte bevolking. Op andere plaatsen vind je townships voor de kleurlingen (gemengd ras) en soms ook zelfs voor de arme blanke bevolking. Er zijn straatjes (onverhard), soms wel met een soort stoeprand. De huisjes staan op afgescheiden plekjes grond en zijn soms van steen, soms alleen van hout en golfplaten. De regering is hard bezig om de houten krotten te vervangen door zogenaamde Mandela-huisjes: eenvoudige huisjes van steen met golfplaten daken en voorzien van water en stroom. Want dat is wat Mandela bij zijn aantreden als president de zwarte bevolking heeft beloofd: jullie krijgen allemaal stenen huisjes, stroom en water. Een goede en dappere keuze, maar een haast onbegonnen klus, zo lijkt het. Maar op veel plaatsen in Zuid-Afrika konden we de successen al zien.
Terug naar Pumla en haar schooltje. In een tweede ruimte zitten nog eens 14 kinderen. Hier vallen de vrolijk gekleurde tafels en stoeltjes op, geschonken door Friends for Africa. Het voelt goed om te zien dat spullen zo goed van pas kunnen komen.
De kinderen werken aan verschillende opdrachten: taal, schrijven en rekenen. De leermiddelen zijn beperkt, maar Pumla maakt er het beste van. Er zijn bijna geen speeltoestellen of speelgoed. Wat er was is gestolen.
Het leven is hard in de township. Dat blijkt ook als we met Pumla meelopen naar haar woning. Zij woont een paar straten verder. Met haar loon van 1500 rand (150 euro) per maand kan ze geen eigen stukje grond kopen. Dus woont ze op een stukje grond van iemand anders. Deze huurbaas heeft op datzelfde stukje grond een eigen woning. Pumla betaalt 400 rand huur per maand. Haar woning is een klein (3 x 3 meter) houten krotje met slechts een lampje. Er staat één bedje, waarin Pumla met haar 18-jarige dochter slaapt. Naast hun bedje slaapt het kleindochtertje van Pumla. Want zo gaat dat: vrouwen hebben wel kinderen, maar meestal geen vaste partner. De mannelijke seksuele moraal is verderfelijk. Het aids-probleem is alomvattend en zo sterk aanwezig. Zo vertelt Pumla nog dat zij juist die morgen te horen heeft gekregen dat de moeder van een van de schoolkinderen aan aids lijdt. Dan komt haar vrouwelijke huurbaas uit haar woning en geeft te kennen dat zij niet van onze aanwezigheid gedient is. We lopen maar weg van de scheldende vrouw en gaan nog even terug naar de school.
De kinderen hebben veel lol met de spullen die wij hen gegeven hebben. Simpele hebbedingetjes,maar ze hebben er toch een plezier mee. Als we weg gaan blijft dat beeld hangen: lachende kinderen. Het is Kaap de Goede Hoop!